VETERANEN

Weekend Valkenburg

Net zoals het 2e is ook een afvaardiging van onze veteranen in exact hetzelfde weekend, dat begon op vrijdag 20 mei, erop uit geweest. Zij hebben in dat weekend Valkenburg onveilig gemaakt en hebben naar verluid ontzettend genoten. Valkenburg is het Limburgse stadje aan de Geul, dat bekend staat als een charmante, bourgondische en veelzijdige vestingstad tussen de heuvels.

Oude mannen in het zonnige zuiden des lands

Vrijdagochtend 20 mei werd aan het begin van de middag de deur bij Henk B. platgelopen door veel Tivoliaanse veteranen. Dat kon maar een ding betekenen: het jaarlijkse weekendje weg stond voor de zesde voor de deur, de vraag was alleen welke deur want ondergetekende heeft niets gezien. Voor het eerst zouden de landsgrenzen niet gepasseerd worden, want het weekend zou plaats vinden in Valkenburg. Met debutanten Antonio, Marc H. en Arno aan boord, maar voor het eerst zonder Fred, vertrok de karavaan toen ook Patrick en Perry aanwezig waren richting het zonnige zuiden. Dat het voor veel veteranen al lang geleden was dat zij hun rijbewijs hebben gehaald en de theoretische kennis daarvan wat verwaterd is, werd op de heenweg al duidelijk. Ondanks dat er verschillende grote kruizen over de bewegwijzering naar Valkenburg geplaatst werden, schuwden een aantal veteranen het niet om toch de betreffende afslag te nemen om vervolgens natuurlijk een stuk later dan de eersten aan te komen. Onduidelijk was of zij uiteindelijk alsnog de landsgrenzen overschreden hadden. Ondertussen waren de kamersleutels opgehaald en verdeeld. Ondergetekende had met senior samen gewoon twee normale, aparte bedden, terwijl andere koppels het moesten doen met een knusse twijfelaar. Maar dames, ben niet ongerust. What happens in Valkenburg, stays in Valkenburg. En bovendien, de afgelopen tijd zijn er wel vreemdere dingen gebeurd in Valkenburgse hotels die het daglicht niet kunnen verdragen. Enfin, nadat iedereen zich gemeld had, werd er koers gezet richting het centrum om daar wat vloeibaars tot ons te nemen, immers konden de meeste veteranen ondertussen al bijna niet meer tuffen. Maar waar gedronken wordt, daar moest natuurlijk ook gegeten worden. Na ongeveer het hele terras toegeëigend te hebben werd iedereen op zijn wenken bediend, iedereen behalve Hennie dan wel te verstaan. Hij was de Limburgse taal waarschijnlijk niet machtig en kreeg als enige een ongevulde kroket, lees: een normale kroket, maar Hennie moet immers altijd iets te klagen hebben. Gevuld of ongevuld werd er koers gezet naar de eerste echte kroeg. Willie dook hier direct gretig achter de gokkast in de hoop zijn weekend terug te verdienen, maar na een aantal euro’s verder en een illusie armer bleef iedereen ver van de gokkast vandaan. Etenstijd naderde ondertussen met rasse schreden, dus het kon niet uitblijven of gitarist Thuur Hendrix moest binnen de kortste keren opduiken. En ja hoor, stipt een kwartier later dan gepland maar ruim op tijd voor het eten uiteraard voegde Thuur zich bij het gezelschap en kon er koers gezet worden richting het restaurant. Vandaag werd er getafelbarbecued, 37 punten bij Scrabble overigens zonder verdubbellaar. Hoewel het eten redelijk goed was, stond iedereen al ruimschoots voordat de tijd verstreken was weer buiten vanwege de hitte. Er zat nog maar een ding op: afkoelen op het terras. Zo gezegd, zo gedaan en even later zaten we weer op het lievelingsterras van Hennie. De avond vorderde gestaag, bij sommige vets gingen de lichtjes uit en andere zochten nog even de kroeg op. Uiteindelijk kwam de laatste groep per taxi aan bij het hotel en dook iedereen zijn bed in. Morgen wachtte immers nog een intensieve dag. Het leek een goed idee: eerst een terrasje en daarna grotbiken (of wel met een mountainbike onder je kont en helm op je hoofd fietsend door een van de Limburgse grotten). Op het eerste terras wilde men blijkbaar niets verdienen, want na een kwartier gewacht te hebben op de bediening werd de straat overgestoken naar wel behulpzame obers. Nadat de Limburgse vlaai, koffie, bier of fris achter de kiezen was, begon het. Even naar de grot lopen werd er gezegd. Na een helse tocht van ruim drie kwartier steil omhoog kwamen we bij de grot aan. Het was gelukkig mooi weer, dus dat was mooi meegenomen. Halverwege de berg sloot ook Ferry zich aan bij het gezelschap en al lopend vervolgde hij zijn weg. Bij de grot aangekomen, kwamen de veteranen op krachten, jazeker er werd fris gedronken. En toen begon het: 386 treden naar beneden, daar waar nog nooit iemand levend uit was gekomen, stonden voor ons de fietsen klaar. Toen Gijs en Willie eenmaal de trap waren afgedaald, kwamen zij tot de conclusie dat het terras in het zonnetje beter in hun plannen pasten, dus zij gingen weer naar boven. Een paar beroertes later zagen zij het daglicht en werden ontvangen als helden. Zij hadden het overleefd! De rest ging op de fiets: een snelle groep en een veteranengroep, waar junior zich wijselijk bij gevoegd had. Na een leuke tocht door de koude grotten en wat uitleg over het ontstaan (steen voor steen werden de grotten uitgegraven) was de eerste activiteit achter de rug. En jullie kunnen het al raden: 772 treden (naar boven is het dubbel zo zwaar) en een half uur bergaf lopen lagen in het verschiet. Wonderwel haalde iedereen zonder noemenswaardige moeilijkheden het centrum van Valkenburg. Willie en Gijs werden richting de bowlingbaan gestuurd en even later was het gezelschap weer compleet. Antonio werd ontgroend of eigenlijk ontving hij iets groens. Want nadat Ferry een aantal jaar eerder al aan de beurt was, kreeg Antonio nu van Frans een heuse Borat-zwembroek. Helaas is het tot op heden niet duidelijk of hij hem al gepast heeft..? Bij het bowlen werd duidelijk dat niet bij iedereen het balgevoel meer op pijl was na de zware eerste anderhalve dag, maar dat mocht de pret niet drukken. Op tijd werden de hapjes en drankjes aangevuld, dus wat wil een veteraan nog meer? Na het bowlen was het bijna tijd om te eten, een aantal veteranen ging nog via het hotel en de anderen zochten een terras op. Toen de groep weer compleet was, werd er koers gezet richting een Mexicaans restaurant. Net als de voorgaande jaren weer door Henk R. en Thuur geregeld. Het eten liet zich bij de meeste aardig smaken en de bodem was gelegd. Wederom werd het Valkenburgse nachtleven opgezocht. Gooide debutant Marc H. zijn dansmove eruit, haalde zijn knie open en daarmee was de avond en ook het weekend voorbij. Wederom was het weer een geslaagd weekend. Na jarenlang zeuren en aandringen was de keuze uiteindelijk op Valkenburg gevallen en dat beviel goed. Het weer zat mee, men was weer vijf kilo aangekomen en de Valkenburgse horeca had weer een goed weekend gehad. Een echte win-win situatie dus. Waar de reis volgend jaar naar toe gaat, is afwachten, maar dat de traditie voortgezet wordt, staat alweer vast! De webryder, Marc van Hout